Siende dat ons vier was, siende dat ons almal uit verskillende generasies kom, ek in my veertigs (net-net), Woestynkind in haar vyftigs, Una in haar sestigs en tannie Frannie in haar sewentigs, het ek baie om na te streef.
Ek wil soos Woestynkind wees, lief vir die natuur, kan stap vir myle, neem die beste fotos onder die son. Maar ek wil ook bietjie van haar persoonlikheid hê, sy is deur diep waters, maar onwrikbaar in haar geloof in ons Vader, sy skroom nie om haar sê te sê nie, maar nooit om seer te maak nie. Haar ongelooflike liefde vir haar kinders, maar ook haar gewillendheid om op te staan vir wat reg is, maak van haar ‘n persoon wat ek hoop om altyd aan my kant te hê.
Ek wil soos Una wees, sy probeer so hard om nee te sê, maar voor sy haar kan kry het haar omgee-hart reeds ja gesê. Sy sal haar laaste sent geld gee om iemand anders te help. Sy weet hoe om ‘n partytjie te hou al is dit net 4 vrouens en selfs haar “bad” fotos is so mooi dat dit nie op die internet gelos kan word nie. Ek sal oorlog toe kan gaan saam met haar.
Ek wil soos tannie Frannie wees. ‘n Fyne dame wat met ‘n vonkel in haar oog die dag aandurf. Sy skroom nie om teen die meerderheid te gaan nie, op te kom vir iemand wat volgens die ander dit nie verdien nie. Sy sien net die mooi in alle mense raak. Ek hoop ons kan vir ewig vriende bly.
Ek wil soos ek wees. Iemand wat kan grawe en ‘n plan beraam, wat net soms in die kleinste manier vir ander kan help. Daai een wat luiddrugtig kan lag en hardop kan vloek. Jy weet altyd waar jy met my staan.
Ek weet nie of dit met almal so is nie, maar nog elke keer wat ek getrek het, werk ek my oor ‘n mik om bokse uit te pak. Teen die aand is daar altyd nog een boks oor, vir verskeie redes, soos ek kon nie lekker ‘n plek kry vir die goed nie of ek is so moeg dat ek nie kans sien vir nog ‘n boks nie. Die boks word dan altyd in die middel van die kamer waar dit uitgepak gaan word, gelos. Natuurlik moet dit oop wees, sodat ek presies kan weet (of onthou) wat daarin is. Kom die volgende dag, raak ek besig met iets anders en teen die aand loer die boks steeds vir my. Na ‘n week van om die boks loop, word hy toegemaak sodat hy minder beskuldigend lyk en na nog ‘n week word hy geskuif na ‘n minder opsigtelike plek toe. Nog later vind daai selfde boks ‘n plekkie in die garage of hoog in ‘n kas. Jare later word die boks afgestof, gewoonlik omdat ek vaagweg onthou dat die item wat ek soek, dalk daarin mag wees. Soms is dit dan wanneer die res van die goed uitgepak word, maar meestal gaan die boks net so terug na sy “plek” in die garage of kas.
Nou wonder almal wanneer ek dan nou getrek het en nee ek het nie, maar die vloere-oefening was naby daaraan. En my laaste boks was ‘n blinder (of is dit blinding?) of ‘n “blind” in Engels.
Wat as houtvloere uitruk begin het, het ontaard in ‘n amper trekkery. Die meubels moes uit elke kamer geskuif word en met die meubels uit, kon mens die gebreke in elke vertrek al te goed raaksien. Vloerlyste was halfpad wit geverf en die ander helfte die kleur van die mure, verfkolle op die plafonne, gate in die mure en en en. Dit het beteken dat nie net moet die vloere oorgedoen word nie, maar die mure en plafonne moet reggemaak en oor geverf word. Dit is ook die perfekte tyd om al die gordyne en blinders af te haal en te was. Die blinder in ons badkamer was een van hulle maar natuurlik toe ons hom afhaal was die toutjie gebreek, so ons kon hom nie net so terugsit nie. Grim het gaan tou koop, te dik. Hy vat toe ‘n stukkie saam om die regte tou te kry, maar ek was in die omgewing en koop toe sommer tou, weer te dik. Uiteindelik het ons Saterdag die regte tou gekoop en die blinder is vandag terug gesit.
Nou is ons behoorlik teruggetrek en daai laaste boks uitgepak en kan ek kom fotos wys:
Hoe ons vir 2 en ‘n half jaar geleef het met al die stof vasgevang tussen houtvloere en matte of nog hout gaan my verstand te bowe. Geen wonder ons het gereeld sinusprobleme gehad nie. In elk geval, die storie sou nie kompleet wees sonder ‘n foto van my laaste boks nie, so hier is hy:
Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land. Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou. Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n. As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.
Die Goue Vroue gaan die Ruimte ontgin! Maar nie net die Goue Vroue nie, enige een wat graag deel wil wees van hierdie ervaring, mag saamskryf! Laat weet net vir een van ons en ons sal jou graag verwelkom. Nuwe mense bring altyd nuwe idees, nuwe entoesiasme, nuwe gees. Ons skryf in geen spesifieke volgorde nie, maar soos wat elkeen van ons aandui dat sy graag volgende wil skryf. Vier dae word toegelaat voor ‘n volgende persoon haar storie plaas sodat almal genoeg tyd het om dit te kan lees. Dit sal goed wees as ons stories by mekaar kan aansluit. Komaan dames, kom ons kyk wat die ruimte ons bied. The sky is NOT the limit! Veral nie vir die Goue Vroue nie!Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.
Woordnoot se oë kan darem beweeg, alhoewel die res van haar lyf nog half gevries is. In haar oë sien Una en Toortsie die paniek duidelik. Hulle kyk om hulle rond, alles lyk blink en nuut, daar is geen siel in sig nie. Genadiglik ontdooi Woordnoot sommer vinnig en die drie verlore Goue Vroue kyk na mekaar. “Watter knoppie is nou weer die Telepatie ene?” vra Toorts, Woordnoot het die hele knoppie-episode gemis en Una is tegnologies geremd, so niemand weet nie. Daar is so baie knoppies, dat hulle besluit om liewer net die lazergewere byderhand te hou en die res later te probeer ontrafel.
Ondertussen heers paniek in die GVVP, almal praat gelyk, terwyl tannie Frannie uit pure senuweeagtigheid die verdwyn/verskyn knoppie aanhoudend druk, mens kan nie help om seesiek te word wanneer jy na haar kyk nie. VirgoC druk-druk aan die knoppie langs haar oor en prewel aanhoudend, maar die boodskappe gaan nie deur na die 3 verlorenes toe nie. Sonell staan nog met die haardroër in die hand. Eindelik maak Appeltjie haar stem hoorbaar bo die res: “Julle, julle, kalmeer tog net. Almal los asb die knoppies uit sodat ons kan dink. Het iemand gesien in watter rigting die grys vliëende piering verdwyn het?”. Seegogga kry ook haar stem terug, “Ouens ons het nie nodig om te probeer om hulle te volg nie, daar is GPS in hulle ruimtepak, al wat ons moet doen is om die koördinate in die GVVP se rekenaar in te sleutel en ons sal hulle maklik kry. Christa ken van reis en GPS’e, so sy vind Toortsie se koördinate en sleutel dit in. Trommeltjies druk die groen knoppie en daar gaan die GVVP.
“Ons land, ons land”, skree Una. “En ons het nog geen alien gesien nie”, haak Toorts af. Die deur gaan oop en die drie kyk bang na mekaar. “Waar op aarde……, ek bedoel waar in die ruimte is ons?”, dis Woordnoot wat bewerig praat. Die drie klim huiwerig uit die vlieënde piering uit, dit lyk soos ‘n groot partytjie wat aan die gang is, met verskeie vreemde wesens wat danspassies uitvoer. Una geniet mos ‘n nuwe dans en wil sommer dadelik leer om die danse te doen.
Skielik hou die musiek om en al die vreemde wesens draai soos een man om en kyk na die drie Goue Vroue. Vriend of vyand? Sal die ander Goue Vroue ook daar uitkom? Appeltjie sal verder vertel
Ek is mal oor houtvloere, met die gevolg dat ek super in my skik was dat die boonste vloer van ons nuwe huis houtvloere het. Dit was net toe ons die huis gesien het en besluit het om te koop, dus November 2018. Opvolgbesoeke om die werking van die huis uit te klaar het meestal in die eetkamer gebeur. Die vorige eienaars het uitgetrek 2 dae voor ons meubels sou intrek, so dit was die ideale tyd om die 2 mure in die 1 spaarkamer, wat pienk geverf was, dieselfde te verf as die res van die huis. Natuurlik het ‘n paar verfspatsels op die houtvloer geval en ek het toe nader kennis gemaak met die vloer. Met al die meubels verwyder, kon ons duidelik sien dat hierdie ‘n selfdoen joppie was, groot gapings tussen party van die houtplanke het vir ons geloer. Onder die gapings het daar mat uitgesteek. Waddehel, wie sit hout bo-oor matte en nogal wit matte daarby.
Die gapings kon nie net toegemaak word, sonder om die hele vloer uit te haal nie. Vloer uithaal sou beteken dat sommige van die hout sou breek, wat dan sou beteken dat mens dieselfde hout êrens moes probeer kry. Die datum 16 Desember 2018, meeste Valies is by die see en besighede toe of sonder voorraad. Volgende dag kom meubels, so ons is uit tyd uit. Op die einde is vloere net so gelos en ons het ingetrek.
Dis 2 en ‘n half jaar later, ons het ‘n klomp goed op die plot gedoen. Nuwe geboue, verbeteringe, halfvoltooide projekte klaargemaak, maar steeds het ons houtvloere met matte onder dit. Eergister het ek die bouers laat stop met waarmee hulle besig was en die houtvloere en matte is uitgeruk uit die 2 spaarkamers bo. Vandag gooi hulle nog sement oor die sementvloer wat onder die mat was en daarna gaan ons stensil en polish tot ons arms moeg is. Die res van die boonste verdieping gaan volg. Dis uiteindelik my beurt om die seer oog van houtvloere te vervang met sement. Hopelik werk dit en as dit nie werk nie, sal ons uitkap en teëls insit. Hou duime en groottone vas, hier kom ‘n ding.
Die druk om die entstof te vat vir Covid raak al hoe meer, vriende gaan vir die jab, die maatskappy het ‘n hele “drive” vir almal om ingeënt te word, elke advertensie op vleisboek vertel vir ons om te ent. My persoonlike gevoel is dat ek nie seker is of die entstof genoegsaam getoets is nie, veral nie die langtermyn gevolge nie. Geensins is ek een van die mense wat totaal en al teen inenting is nie, ek het my eie kinders gevat om hulle immuniserings te kry, sonder om twee keer daaroor te dink. Ook is ek nie ‘n conspirary theory aanhanger nie, feite is dat iemand geld maak uit die entstof uit, soos met alles. Ek koop elke dag brood en melk en iemand maak geld daaruit, so wat is verskillend met die entstof?
Die hele Covid-ding was net vir my van die begin af suspect. Waar kom die virus vandaan en wat het gemaak dat die hele wêeld gaan stilstaan het. Soveel lewens en inkomstes is verwoes. Ja die virus bestaan en is vernietigend, daar is geen twyfel daaroor nie, maar hoe het dit in die eerste plek gebeur? Daai vraag is nog nie beantwoord nie.
Elke mens kan mos hulle eie keuses maak, of nie? Alreeds is daar inkopiesentrums in Europa wat slegs mense wat kan bewys dat hulle ingeent is daar toelaat. Kort voor lank gaan dit die geval wees vir alles en oral, as jy nie ingeënt is nie, sal jy vir seker nie kan reis nie, nie kan inkopies doen nie, nie na enige groot byeenkoms kan gaan nie. Op die ou uit einde beteken dit dat mens geen keuse gaan hê anders as om wel geënt te word nie. En juis daarin lê my probleem. Elke mens het ‘n keuse, maar nie regtig nie.
Nourie dag hoor ek die term “Covid-somnia” vir die eerste keer, toe wonder ek of die grootste dief nou nog ons slaap ook kom steel het en hoe dit nou eintlik werk. Is dit mense wat reeds Covid gehad het of het wat nie kan slaap nie, of is dit almal wat bekommerd is oor wat Covid aan die ekonomie, werkloosheid en hulle eie situasie nog gaan doen, wat nie kan slaap nie? Een ding is ‘n feit, Covid raak ons almal op meer as een manier.
Hier is my nuwe roetine:
Raak aan die slaap voor die tv, so 10 uur elke aand
Klim in die bed, sukkel om aan die slaap te raak
So 1 uur – raak uiteindelik aan die slaap
3 uur – Skrik wakker en moet dadelik badkamer toe, klim terug in die bed en rol rond
4h30 – Skrik weer wakker, moet weer badkamer toe, rol weer rond
5h00 – Grim staan op en as ek dalk geslaap het, skrik ek weer wakker
5h45 – Grim ry werk toe, ek probeer weer slaap
8h15 – Skrik vervaard wakker en gaan maak koffie, jippo die rekenaar sodat dit lyk asof ek “aanlyn” is
Gaan bad, maak bed op, skuif 9h00 voor rekenaar in om met ‘n baie dik kop te probeer werk
Ek kan nie besluit of ek nog altyd so lui was en of dit net is omdat ek van die huis af werk nie. Vir weke lê die ongeleesde epos my en aanstaar. Die inhoud – 4 nuwe prosedures wat met POPI te doen het, geskryf deur konsultant prokureurs, langdradig en in hogere Ingels. Die goed moet gelees kom sodat dit opgesom kan word vir die res van die departement, maar o wee… Ek het nou al elke ander ding eerder gedoen, hoenderhokke gebou, lang vergaderings gehou en en. Elke dag sê ek “Vandag is die dag”, elke dag is daar ‘n nuwe verskoning waarom dit môre gelees gaan word.
Natuurlik het die koue ook te doen met my luiheid, ek spring eers kwart oor 8 smorrens uit die bed uit en kan nie wag om vyf-uur voor die tv te gaan sit nie. Luier as lui, ek weet.
“Una! Nee man, jy weet mos ek is nie so heeltemal vas op my voete nie, om sommerso vorentoe gestamp te word….” Ek kyk om en al die Goue Vroue staan agter my, wat ek nie kan sien nie is die deur waardeur ons nou net gekom het, dis net bome en bosse. My mond gaan oop om te vra waarheen die deur verdwyn het, maar die vraag verander in ‘n kreet. “Pasop julle!!!” en ek duik af, terwyl ek ‘n hele paar vroue aan hulle skouers saamsleep. Die res sien ook wat aangaan en duik grond toe. Gelukkig is olifante se oë maar sleg, so hulle storm minder as ‘n meter van ons af verby. Die dreuning van hulle voete het skaars vervaag, toe klink die bos met dum-dum-da-dum-dam, dum-dam, dum-dam…….. Dromme in die Afrika bos? Wat gaan hier aan?
Ek kyk af en die eerste wat ek sien is dat ons almal Safari-pakkies aanhet, die Amerikaanse weergawe natuurlik:
Op ons hakskoentjies is dit nogal moeilik, maar ons volg die klank van die dromme. ‘n Ent verder sien ons ‘n man sit, toe hy sy kop lig, lyk hy nogal na Robin Williams. Waddehel. Ons stap nader, hy wys vir ons met sy vinger op sy mond om stil te bly en te sit. Voor elke boomstomp lê daar darem ‘n paar vellies wat elke Goue Vrou met ‘n slaak van verligting aantrek. Met beter skoene aan, voel ons ook sommer beter en wag dat Robin (dis toe wrintiewaar hy), ons vertel wat aangaan.
Hy begin praat in ‘n fluisterstem en ons almal skuif bietjie nader. “Daar is hierdie bord-speletjie, een van julle het dit gespeel?” Ons kyk almal na mekaar, huiwerig sê ek, “Nee Robin, laas het ons nog ‘n praatstok-mannetjie vasgehou, Una het laaste gepraat…” Ja, sê hy, dis daai mannetjie, hy is deel van die bordspel, dis hy wat skuif. Ons kyk af en voor hom staan ‘n groot bord, met ons praatstok-mannetjie daarop.
Op die kante van die speletjie staan geskryf:
Jumanji, ‘n spel vir die wat soek om te vind, ‘n manier om hulle wêreld te verlaat. Jy rol die steen om jou teken te skuif. Dubbels kry nog ‘n beurt. Die eerste speler om die einde te bereik wen. Op die ander kant: Avontuurlustiges pasop. Moenie begin tensy jy beplan om klaar te maak. Die opwindende gevolge van die speletjie sal eers verdwyn wanneer ‘n speler Jumanji bereik en die naam uitroep.
Maar niemand het ‘n dobbelsteen gegooi nie, hoe het ons in hierdie speletjie beland? Robin kyk van die een na die ander, “Wie het die mannetjie opgetel?” Ons almal kyk na Aalsie se kant toe. “Nou ja, dan het sy dit begin en julle moet dit klaarmaak.” Maar hoe werk dit?, vra almal gelyk. “Die olifante wat julle gesien storm het, het uit Jumanji land uitgekom omdat julle die deur oopgemaak het, hulle is nou in die plek waarvandaan julle gekom het.” Sonell fluister, “Hulle is in Rebusfontein? Wat gaan van ons pragtige dorp oorbly?” Christa vra: “Hoe kry ons hulle daar weg? Ons moet ‘n Kersfees in Julie in Rebus gaan beleef.”
Het julle nie gelees nie? Ons moet die speletjie klaar speel en by Jumanji uitkom, dis die enigste manier om hulle te laat verdwyn. Die vinnigste manier is om dubbels te gooi want dan kry ons nog ‘n beurt. Seegogga tel die dobbelstene op en gooi…………
Ons sit rustig en gesels, Sonell en ek. Op ‘n stadium vra sy my waar ek vandaan kom en ek sê dat ek in Stilfontein groot geword het. Haar kop draai skuins asof sy diep dink. Soos gewoonlik begin ek sê “Stilfontein, so 10 km voor Klerksdorp op die Potch pad”, maar haar kop is steeds skuins gedraai. Sy huiwer effens, voor sy vertel: “My ma het vir my vertel van ‘n vrou wat in Stilfontein gebly het en selfs vir my ‘n foto gewys.”
Vinnig staan sy op en haal ‘n foto uit ‘n laai uit. Sonder om vir my die foto te wys vertel sy verder. Haar ma het gesê dat die vrou ‘n drieling gehad het, saam met haar ander 3 kinders, dus 6 kinders. Daar was baie koerantberigte oor die drieling se dood, maar niemand kon ooit bewys wat gebeur het nie. Die vrou het eendag langs die ma by die treinstasie gesit met haar 3 kinders en hulle het begin gesels.
Die hartseer in die vrou se oë het haar ma vir jare bygebly, soveel so dat sy die foto waar hulle en die 3 kinders op die treinbankie sit (haar man het dit geneem voor sy op die trein geklim het), nog altyd bêre. Sonell wys vir my die foto en daar sit my ma, ek, my boetie en sussie saam met ‘n vreemde vrou.
Die vrae dwarrel deur my kop, ek is stomgeslaan. Ek gee nie eers vir Sonell kans om haar koffie klaar te drink nie toe spring ek in my kar. Ek is glad nie seker hoe ek by die huis gekom het nie.
‘n Drieling? Niemand het nog ooit iets daaroor gesê nie. Met bewende vingers bel ek my ma, sy antwoord nie.
So week terug het ek wakker geword van die droom. Ek onthou nooit drome nie en moes dit kom neerskryf.
Dis nou jóú Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Nadat ek die praatstok uit Seegogga se hande moes neem met meer as net ‘n bietjie geweld, is dit eindelik my beurt. Nou asit ek met die beeldjie in my hande en ek weet nie wat om te sê nie. Sal ek praat oor goeters wat my pla? Sal ek praat oor hoe die Goue Vroue my telkemale inspireer? Nee wat ek doen beide mos gereeld. My vingers streel oor die houtbeeldjie in my hand vir inspirasie.
Ek draai hom op sy kop om die sand te laat loop want net soos Seegogga wil hy nie die uurglas los nie en soos die sand val begin die korrels in my brein loskom en die boek in sy hand gaan oop. Die beeldjie het sy eie storie wat vertel moet word.
Vandat ek ‘n kind was, wou ek nog altyd ‘n verskil in die wêreld maak. Slim was ek nooit, mooi ook nie, so hoe maak ek ‘n verskil? Vir jare bly ek eerder stil as om nonsens te praat, met die gevolg dat ek met my boek rondloop en eerder skryf wat ek sien as om iets te sê. My boek raak voller en voller van mense stories, mense wat hulleself meer ag as wat hulle eintlik is, mense wat op ander mense trap omdat hulle kan, mense wat ander blameer vir die goed wat hulle doen. Vandag is die wêreld op sy kop gedraai en ek ook, my boek gaan oop en ‘n video begin speel:
Genoeg is genoeg. Mens dink altyd legacy moet iets “groot” wees, maar dit hoef nie, regtig nie, vir my is een van die baie waarhede in die stuk, “Daar is 2 oomblikke in jou lewe, jou geboorte en die dag wanneer jy verstaan hoekom jy gebore is…” Wat is my doel hier op aarde?
Welkom by my nuwe "Ons lewe in Paraguay" Blog. Aangesien my vorige blog se spasie my nie toegelaat het om verder daar te blog nie, moes ek noodwendig ‘n ander blog oopmaak.
